Oślepłem, krótka rozprawa o wyższości treści pisanej, nad filmową.

Mam często takie wrażenie, szczególnie wtedy, kiedy czytam książkę po obejrzeniu filmu, że to, co czytam: treść, opis postaci, miejsc, opisy akcji, mam już za sobą, że już to przeżyłem. Czy można wygrać w wątku, co jest „lepsze”: książka czy film? Zapraszam do osobistej rozprawy na ten temat, który od zawsze jest dla mnie wielką zagadką: Jak to się dzieje, że książki zajmują o wiele więcej czasu, niż ekranizacja, a w sumie opowiadają dokładnie o tym samym. A może nie mam racji?

Pomimo tego, że pierwsze ekranizacje książek, jakie pamiętam, to byli „Krzyżacy” pana Forda, to był „Pan Samochodzik i Templariusze”, później „Potop”, „Ziemia obiecana”, to skupię się na tym, co w ostatnich latach obejrzałem, a potem przeczytałem. Ze smutkiem odniosę się do tego, dlaczego popełniłem błąd, że w takiej kolejności, a na koniec, ocenię swoim mało obiektywnym okiem, jak się  ekranizuje w Polsce, a jak np. wygląda to w przypadku Szwecji.

Czytaj więcej...

Jedenasty listopada. Święto (nie)wszystkich Polaków.

Każdego roku, w okolicach listopada, szczególnie 11 dnia tego miesiąca, słyszę bardzo dużo o patriotyzmie, o wolności, o tym, jak to ważnym jest, manifestować w tym dniu, swoją „polskość”, najlepiej spacerując w tym dniu z dumną biało-czerwoną, zacząć dzień o mszy świętych, a potem słuchać pod pomnikami wzniosłych przemówień włodarzy wsi, gmin, miast, powiatów, województw, na stolicy Polski, kończąc. Okazuje się, że w tym dniu, każdy z owych włodarzy, hierarchów, dostojników wszelkiej maści i koloru, ma dość sporo do powiedzenia na ten temat.

Czy właściwie? Czy absolutnie godnie?

Czytaj więcej...

Donald Tusk "Szczerze", ale czy tak do końca?

Lubicie politykę? Pewnie tak średnio. Chociaż polityka mnie dotyka każdego dnia, to, jest to związek bez wzajemności. Ta niechęć, to nie tylko szereg zmian, zachodzących w kraju, z którego coraz trudniej jest mi się wyrwać, zawężanie wolności, za chwilę wymuszanie na moich dzieciach chodzenia na etykę. Dlatego, dość długo czekał na mnie Donald Tusk, ze swoją „Szczerą” opowieścią, która powstała w okresie, kiedy został wybrany na stanowisko Prezydenta Europy.

Sam nie wiem, jak to się stało, że kupiłem tę książkę, chociaż nie miałem zamiaru jej czytać. Nie jestem ani wielkim przeciwnikiem Pana Tuska, ani jego zwolennikiem. Po prostu uważam, że jak każdy ważny, decyzyjny polityk, miał w swojej historii decyzje mniej, lub bardziej udane.

Czytaj więcej...

Oldze Tokarczuk słów kilka.

Na świecie występuje całkiem sporo niezmiennych praw, zasad. Wiele z nich są to stałe prawa, spisane i udowodnione raz a dobrze, a inne wywracają świat do góry nogami, jak chociażby odkrycie, że to nie Słońce kręci się dookoła Ziemi. Prawa fizyczne, zasady chemiczne, twierdzenia matematyczne… Od wielu lat dostrzegam kolejne, bardzo istotne, niedające spokoju ducha, prawo Tokarczuk.

Czytaj więcej...

Jak to z Reymontem i Dostojewskim na randkę się wybrałem.

Jak to jest, skorzystać z maszyny czasu, i wybrać się w podróż do przyszłości?  Nic trudniejszego. Najprostszym krokiem, jest odłożenie na chwilę literatury współczesnej, i odkurzenie dzieł Dostojewskiego, Reymonta, Sienkiewicza, Puszkina, DeFoe, niezapomnianego Miguela de Cervantesa. Celowo nie wspominam o naszych rodzimych twórcach, którym zamierzam poświęcić więcej czasu, w swoich krótkich tekstach.

Czytaj więcej...

Klasyka prawdę ci powie.

To niezbity fakt. Książki pióra, a raczej klawiatury naszej najbardziej aktualnej Noblistki, to nie jest łatwy spacerek. Zrozumiałe, że wielu chciałoby zrozumieć, co też Ona ma na myśli, i niechcący, albo i z pełną premedytacją, robią sobie sporą krzywdę. Taki nowoczesny model umysłowego masochizmu. Język Pani Olgi jest tak Tokarczukowy. Trzeba mieć spore pokłady i cierpliwości, i świadomości, po co się sięga, bo nie zostawia Ona swojego czytelnika w spokoju duszy, jeszcze długo po zamknięciu okładki. Przypomina mi to stan emocjonujący pewnego bohatera innej książki, którego sobie odświeżyłem po latach. Przypomina mi to Raskolnikowa.

Czytaj więcej...

Antidotum, moc energii, moc adrenaliny i wspaniała zabawa.

Zapraszam na relację, fotorelację, z lotniczego pokazu, który miał miejsce całkiem niedawno na leszczyńskim lotnisku.

Czytaj więcej...

Dzieło, zawsze będzie sztuką, ale odwrotnie??

Bo wiesz Pan. Ze wszystkim jest jak z Dziełem Sztuki. Wszystko zależy od tego, jak sobie autor, taki to, a taki, upatrzył, jak ma wyglądać owo dzieło. Chodziło się do muzeów, gapiło na obrazy, na rzeźby i za cholerę człek nie wiedział czasami, na co się gapi. Jak się to, co wisi na ścianie, lub stoi gdzieś w gablocie, ma do Sztuki, albo, co gorsza, jak się ma do Dzieła. Inaczej Pan patrzysz? No w sumie można. Znam takich, co się rozglądają na lewo i prawo, i widzą każdy co innego, chociaż gapią się w sumie na to jedno i to samo. Tak, i to się nazywa właśnie Dzieło. Dzieło Sztuki. Bo widzisz Pan, dzieło sztuki, czy to się Panu na nie spojrzy na tę, czy inną stronę, zawsze spowoduje, że wzrok się przytuli i zatrzyma.

Czytaj więcej...

I komunia... albo psikus.

Słynne powiedzenie mówi, że moja wolność kończy się tam, gdzie zaczyna się wolność drugiego człowieka. Trudno powiedzieć, aby autor tych słów, Alexis de Tocqueville, XIXw francuski myśliciel, socjolog i polityk w jednym, nie miał racji. Ja bym je dzisiaj trochę zmodyfikował: Mądrość jednego człowieka kończy się tam, gdzie zaczyna się mądrość drugiego. Swoją drogą, ciekawe, jak dzisiaj by opisywał świat Pan Alexis, gdyby przeczytał niektóre fragmenty naszych dyskusji „fejsbukowych”.  Skąd taki temat? Jak zwykle: życie, ludzie, problemy ludzi pierwszego świata. A dzisiaj będzie o tym, że według niektórych rodziców, ich wolność nie kończy się nigdzie. W szczególności, jeżeli na drugiej szali położymy wolność dziecka.

Czytaj więcej...

Błędne Skały - Galeria

Zapraszam na krótką podróż po Błędnych Skałach.

Czytaj więcej...